Określenie masażu w języku tajskim to Nuad Bo Rarn, w dosłownym tłumaczeniu oznacza ‘starożytny masaż’. Tradycyjny masaż tajski, pojawił się w Tajlandii 2500 lat temu za sprawą doktora Shivago (Jivaka Kumar Bhaccha). Aż do naszych czasów tajniki tej pracy przekazywano przede wszystkim ustnie.
Masaż tajski może mieć różne oblicza, ale zawsze obejmuje pracę na liniach energetycznych (sen) oraz akupresurę specjalnych punktów terapeutycznych. Dominować mogą techniki statycznego, ‘mocnego’ docisku, lub dynamicznego ruchu, którego celem jest płynność i rytmiczność.
Sensem masażu jest „słuchanie dłońmi”, czyli miękkie i głębokie wchodzenie w tkanki przy wykorzystaniu ciężaru ciała z elementami biernego rozciągania. Poprzez układanie ciała w pozycjach wywodzących się z jogi (stąd też nazywa się masaż tajski ‘jogą pasywną’) wytwarzamy w ciele przestrzeń i ruch. Dzięki temu przywrócony zostaje naturalny przepływ energii i pobudzone zostają procesy samoregulacji.
Dobroczynne efekty masażu tajskiego są niezliczone: stymulacja przepływu w układach krwionośnym i limfatycznym, poprawa elastyczności ciała, rozluźnienie mięśni, mobilizacja stawów, głęboki relaks, wyciszenie układu nerwowego, a także pomoc w konkretnych schorzeniach i bólach.
Masaż odbywa się na macie w luźnym, wygodnym ubraniu niekrępującym ruchów. Wykonuje się go z szacunkiem do ciała, w duchu kontemplacji, uważności i współodczuwania.
